Tiamina - witamina B1. Eijkmann pracując w laboratorium szpitalnym w Batawii (Jawa) odkrył w 1897 r., że skarmianie diety doświadczalnej z łuskanego ryżu powoduje u kurcząt objawy wielonerwowego zapalenia podobne do beri-beri u ludzi. Choroba nie występowała, gdy polerowany ryż zastąpiono nie obłuskanym lub gdy do diety doświadczalnej dodano otrąb ryżowych. Eijkman sądził, że łuskany ryż wytwarza toksynę, której działaniu zapobiega skarmianie jego łusek. Następca Eijkmana, Grijns, kontynuował te badania i ustalił, że omawiana choroba kur powstaje na tle niedoboru, a nie zatrucia substancjami toksycznymi. Praca ta doprowadziła do odkrycia, że podawanie otrąb ryżowych albo niektórych warzyw sprawia cofnięcie się większości objawów także u chorych na beri-beri, uważaną poprzez stulecia za nieuleczalną. Choroba ta była najważniejszym problemem zdrowotnym na Jawie, w Malezji, Japonii i na Filipinach jeszcze w latach czterdziestych naszego wieku. W 1947 r. współczynnik umieralności na beri-beri wynosił na Filipinach 132 (na 100 000 ludności), ustępując wyłącznie gruźlicy. Poprzez wzbogacenie ryżu w tiaminę zmniejszono do 1960 r. umieralność do 14 na 100 000. Japończyk Tataki był pierwszym (1882), który zlikwidował beri-beri wśród japońskich marynarzy dzięki wyedytowaniu diety. Ponieważ sądził, że łuskany ryż zawiera za mało białka, wprowadził odpowiednie zmiany w diecie, co zwiększyło także zawartość tiaminy. Przed tą zmianą beri-beri występowała u ponad 20% marynarzy.
Zobacz także: Informacje Blanka
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz